Özel çocukları yetiştirmek

Size daha az ihtiyaç duymasına müsaade edin.
Çocuklarımızın ve genel olarak toplumun hayrına, tam zıt yöne dönmemiz gerekiyor: Ebeveynlik başarısını çocuklarımız için ne çok şey yaptığımızla ölçmeyi bırakıp onlara kendileri için bir şeyler yapmayı ne kadar öğrettiğimizi ölçmeliyiz. Hayatı her zaman çocuklarımız için kolaylaştırmak bizim işimiz değil; onları zor durumlarla başa çıkmak için hazırlamamız gerekiyor. Büyümeye ve gelişmeye devam edebilmeleri için bazen konfor alanlarının dışına çıkmaları gerekiyor.
Çocuğunuza bağcıklarını bağlamaktan karşıdan karşıya geçmeye , ocağı kullanmaktan sabah evden çıkabilmeye kadar ne becerisi öğretiyorsanız, Mert’in down sendromlu oğlunda olduğu kadar alışıldık gelişimi olan 14 yaşındaki kızıyla da kullandığı dört adımlı yöntemi deneyin:
1. Nasıl yapılacağını gösterin.
2. Onunla birlikte yapın.
3. Yapmasını izleyin.
4. Kendi başına yapmasına izin verin.
Bir de YGS sınavında barajı geçen Rabia var… Canan Dolunay Aytek, kızı Rabia’nın otizmli olduğunu 10 yaşında öğreniyor. Ama bununla yüzleştiğini ve sorumluluktan kaçmadığını söylüyor. Çok çalışkan bir anne olarak gözünü bir an bile Rabia’nın üstünden ayırmamış. Her gün sözlükten kelime ezberletmiş, dergiler, kitaplar okumuş, parklara götürüp doğayı tanıtmış. Konuşturmaya ve sosyal hayata adapte etmeye çalışmış. Çalışan çamaşır makinesine ritim kaçırmadan uyum sağlayarak sallanmasıyla keşfedilen yeteneği sayesinde ilk gitarı alınmış ve müzik notalarıyla tanışmış, şuanda da pek çok farklı eğitimle devam ediyor. Annesi sırf diğer otizmlilere örnek olsun diye YGS sınavına soktuğunu söylüyor; barajı geçen Rabia onlara güç versin istiyor. 20 yaşındayken 20 enstrüman çalabilen Rabia, üniversiteye gidiyor ve müzik öğretmeni olmak istiyor.