Özel çocukları yetiştirmek

Özel ihtiyaçları olan çocuklara sahip anne ve babaların bütün ebeveynlere öncelikler ve bakış açısına dair öğretebileceği bazı şeyler var.

BİRKAÇ YIL önce bir aile yakınımızla akşam yemeğindeydik ve kızın tabağındaki eti kesmek için eğildim. 10 yaşındaydı ve zorlandığını görünce ben de yardım etme gereği duymuştum. Ama o an Aslı durmamı söyledi. Dekandı ve bir üniversiteye o yıl başlayan öğrencilerin ebeveynlerine “oluruna bırakmak” üzerine bir konuşma yaptığından bahsetti. Yani sürekli olarak çocukların nasıl olduğunu kontrol etme veya üniversite hayatının günlük işlerini halletme arzusuna direnmek ve bunun yerine çocuklarının yapmasına izin vermek, hatta çocuklarının bunları kendi başlarına yapmalarını beklemek. Evet haklıydı. Ben de üniversite hayatımda herşeyimi kendim yapmıştım. Evet belki başaramayınca ağladığım günlerde olmuştu ama beni bugüne getiren şeyler onlar değil miydi? O aydınlatıcı anda, bu davranışım ile bu günlerde çok fazla genç yetişkinin sahip olmadığı beceriler arasında bir bağlantı olduğunu fark ettim. Ne kadar sevecen niyetlerle olursa olsun çocuklara aşırı yardımcı olmak, onları yetişkinliğin kapısında çaresiz bırakabilir. Kendi formlarını dolduramayan, yemeklerini yapamayan, son tarihlere yetişemeyen, çamaşır yıkayamayan veya arabaları bozulduğunda ne yapacağını bilemeyen bir sürü 18 yaşında arkadaşım var. İster inanın ister inanmayın, derse yetişebilmeleri için uyandıklarından emin olmak için annesi her sabah arayanları bile var.